Theater Popidou

Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Hannahs maag, die bijna het complete toneelbeeld bepaalt. Hierin wordt haar innerlijke strijd gevisualiseerd. In de maag huist het Ministerie van Inwendige Zaken waar een strenge topambtenaar de leiding heeft. Terwijl Hannah zelf steeds dieper in haar eetstoornis verstrikt raakt, maken we mee hoe in haar maag obsessief calorieën worden geteld en eten wordt geweerd. Hannah gaat langzaam maar zeker ondervinden dat haar obsessie haar vrijheid volledig afneemt. Geconfronteerd met een uitzichtloze strijd, besluit ze uiteindelijk de controle los te laten en voorzichtig weer te gaan eten.  

Ministerie van Inwendige Zaken is een verhaal over zelfacceptatie, empowerment en wat er voor nodig is om los te breken uit destructieve patronen. Het laat zien dat herstel mogelijk is, zelfs op de moeilijkste momenten. 

Theater Popidou: “In de voorstelling zetten we groteske karakters neer in de maag, maar spelen we heel klein en puur bij Hannah als pop in de realiteit. Het hoofdpersonage als pop wordt ondersteund door zowel andere poppen als echte mensen/acteurs. Verwacht ambtenaren als poppen aangedreven door een gemotoriseerde hometrainer, een half doorsnede van een grote maag waarin het Ministerie van Inwendige Zaken is gevestigd, reuzenboterhammen van foam en simultaan spel tussen pop en acteur.”

“Juist in een jeugdvoorstelling met poppen zien wij het perfecte middel om dit thema op een luchtige manier aan te kaarten bij een breed (jong) publiek. We willen bezoekers een tweeledige boodschap meegeven: Enerzijds een bewustwording van het probleem dat eetstoornissen zich vaak onzichtbaar ontwikkelen en jarenlang in stand blijven. Anderzijds als een signalering naar de omgeving. Veranderingen in eetgedrag, lichamelijke veranderingen, emotionele signalen, verborgen gedrag, sociale terugtrekking, de psychische hectiek zijn topics die in de voorstelling voorbijkomen.”

“Hoe zwaar en indringend het onderwerp ook is, deze voorstelling beoogt licht te zijn, met hier en daar zelfs humor en vooral hoop. Want Hannah, helaas exemplarisch voor veel jongeren anno nu, maakt een reis van slachtoffer (die denkt met controle over voedsel de touwtjes in handen te hebben) naar een daadkrachtig autonoom mens dat het leven weer durft te omarmen. Daarmee kan ze een inspirerend voorbeeld zijn voor haar lotgenoten. Dat is wat wij met deze voorstelling beogen.”